Βρισκόμαστε στὴ Ρωσία, τὴν ἐποχὴ τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ἡ μικρὴ καὶ καλόκαρδη Σεραφείμα ζεῖ σὲ ἕνα παιδικὸ ὀρφανοτροφεῖο (ἐπιταγμένο ἀρχοντικό), ἀφοῦ ἔχει χάσει τοὺς γονεῖς της, ἔπειτα ἀπὸ παλαιότερη ἐπίθεση τῶν Κομμουνιστῶν στὸ Ἱερὸ Ναὸ ποὺ λειτουργοῦσε ὁ ἱερέας πατέρας της. Ἕνα πρωϊνὸ ἡ Σεραφείμα βρίσκεται ἀπρόσμενα μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου της (Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ), ἡ ὁποία ἀνήκει στὴν ἠλικιωμένη ὑπηρέτρια - καὶ ἄλλοτε οἰκοδέσποινα - τοῦ ἀρχοντικοῦ. Παίρνοντας δύναμη ἀπὸ τὶς συμβουλές της, τὶς ἐντυπωσιακὲς διηγήσεις της σχετικὰ μὲ τὸν Ἅγιο, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ θαυμαστὲς συναντήσεις μὲ τὸν ἴδιο, ἡ Σεραφείμα ὁμολογεῖ μὲ παρρησία τὴν πίστη της ἐκπλήσσοντας τὸν διευθυντή, τὴν δασκάλα τοῦ ὀρφανοτροφείου, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλλα κορίτσια ὁδηγώντας τα καὶ ἐκεῖνα στὴν πίστη στὸν Χριστό. Τὸ τέλος τῆς ταινίας, σύμφωνα μὲ τὸν σκηνοθέτη της, εἶναι «ὁ θρίαμβος τῆς ἀλήθειας καὶ ἡ δύναμη τῆς πίστης».